تنــــم یــه آغــوش گرم می خواهــــد با طـــعم عشــق نه هوس.........

ایــن لحظـــه هــا...

لبــانم رطوبــت لبــهایی را می خواهـــد با طعم محبت نه شهوت............

این لحظــه ها

گیسوانـــم نوازش دستی را می خواهــد با طعم ناز نه نیـــاز.......

این لحظـــه ها

تنی می خواهم که روحــــم را ارضـــا کند نه جســـمم را ....

در بهار زندگی احساس پیری می کنم

با همه آزادگی فکر اسیری می کنم

بس که بد دیدم ز یاران به ظاهرخوب خود

بعد از این بر کودک دل سخت گیری می کنم

در به رویم بسته ام از این و از آن خسته ام

من به جمع آشیان پاشیدگان پیوسته ام

ای خدای آسمان بهتر تو میدانی که من

بارها در راه او تا پای جان بنشسته ام

شمع بودن ذره ذره آب گشتن تا به کی

راه پر خاشاک را آرام رفتن تا به کی....

زندگی یک بازی درداور است

زندگی یک اول بی اخر است

زندگی کردیم اما باختیم

کاخ خود را روی دریا ساختیم

لمس باید کرد این اندوه را

بر کمر باید کشید این کوه را

زندگی باهمین غمها خوش است

باهمین بیش و همین کم ها خوش است

زندگی کردیم و شاکی نیستیم

برزمین خوردیم و خاکی نیستیم

این منم ، ای غمگساران این منم

این شرار سرد خاکستر شده ؟

این منم ای مهربانان این منم

این گل پژمرده ی پرپر شده ؟

این منم یا نغمه یی کز تار عشق

جست و غوغا کرد و خاموشی گرفت ؟

این منم یا نقش صدها آرزو

کاین چنین گرد فراموشی گرفت ؟

خنده بودم بر لبان زندگی

ناگهان در وحشتی پنهان شدم

ناز بودم در نگاه ‌آرزو

اشک خونین درد بی درمان شدم

در کف بد مست بودم جام و او

بر سر سنگی شکست این جام را

چهره شد تاریخ غم تقویم درد

بس که بردم محنت ایام را

این منم ؟ نه !‌ من کجا و غم کجا ؟

خنده های جانفزای من چه شد ؟

از چه رو این گونه افسردم چرا ؟

جان شادی آشنای من چه شد ؟

از چه چون لعلش به دستم بوسه داد

جان دگر شیدا نشد رسوا نشد ؟

از چه چون اشکش به پایم اوفتاد

شور عشقی در دلم پیدا نشد ؟

از چه چشمم ، از نگاه او گریخت

اشتیاق دیده را نادیده کرد ؟

از چه دل ، در پاسخ سرمستیش

سر گرانی کرد و ناسنجیده کرد

هیچ باور می کنید ای دوستان

کاین منم ، این شاخه ی بی بر منم ؟

این منم این باغ بی روح خزان

این منم این شام بی اختر منم ؟

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر نامه رسان من توست

گوش کن با لب خاموش سخن می گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست

روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگران من و توست

گرچه در خلوت راز دل ما کس نرسید
همه جا زمزمه عشق نهان من و توست

گو بهار دل و جان باش و خزان باش ،ارنه
ای بسا باغ و بهاران که خزارن من و توست

این همه قصه فردوس و تمنای بهشت
گفت و گویی و خیالی ز جهان من و توست

نقش ما گو ننگارند به دیباچه عقل
هرکجا نامه عشق است نشان من و توست

سایه زاتشکده ماست فروغ مه مهر
وه از این آتش روشن که به جان من و توست